P O H O

Ku Dedeng -SDN Karamat Agung Soreang

 

 

Poho tèh tina kecap nasyia hartina poho, sarimbag jeung manusa atawa jalma kasebatna kana kecap Insan, mangka anu disebat jalma mah bakal kaancikan sifat poho, ngandung harti dicindekeun rèhna, moal disebat jalma upama teu pohoan.

Poho tèh anugerah Alloh anu Maha Hèman ka jalma, pikeun hiji perkara anu disingharepan, mangka Alloh mohokeun kana Perkara lainna di luar èta, conto mun urang keur diajar maca, mangka konsentrasi keur maca tèh bakal poho kana anu sèjènna. Contona Poho sabaraha hiji boga sendok di imah, kana sepatu anu dipiboga malah poho kana sagala rupana, poho tèh utama, ku margi Anugrah ti Alloh anu pohara, saupama keur barang tuang teras inget keur di kamar cai, apan bisa jadi teu di nikmat barangtuang tèh sabab sagala inget.

Poho dina urusan amal solèh ogè èta mangrupa rizki ti Alloh anu sifat langsung dipasihkeun rizki-Na, contona saupama keur saum teras poho, ujug barangtuang dina wanci ènjing-ènjingna, anu kedahna mah janten batal ku sabab asup kadaharan meuntas tikoro, ku margi poho janten teu kasebat batal, kantun neraskeun saumna. Pon kitu deui amal ibadah atanapi amal solèh anu sanèsna saupami poho mah teu jadi dosa saupama aya palanggaran tèh.

Sawalerna upama urusan dosa jeung maksiyat mah teu bisaeun poho jalma tèh, yèn manèhna keur ngalakukeun dosa, janten aya dina kasadaranana, da teu bisaeun poho tèa.
Basa anu pasna mah nalika jalma nyieun dosa disebatna keur mopohokeun parèntah Alloh.

Mopohokeun kana parèntah Alloh tèh henteu hadè, anu hadèna tina perkara ieu nyaèta gagancangan tobat.
“Satiap anak Adam pasti migawè kasahalahan, jeung sahadè-hadèna tèh nyaèta anu tobat”, HR. Thirmidzi.

 

(Catetan, Pengajian Malem Salasa, Mesjid Al Furqon-Bojongkunci, ti Ustadz Faridl Al Amin)